We hebben het allemaal wel een keertje meegemaakt, een vlucht met net iets teveel jonge kinderen aan boord. De ene gilt nog harder dan de ander en de ouders zitten er wat verloren naast of proberen het decibelmonster op schoot stil te krijgen. De kinderen kunnen hier vaak niet veel aan doen. Deze worden meegenomen door de ouders en in een vliegtuig gezet, dat is ook niet leuk als je twee bent. Je moet stil zitten, je oren doen pijn en het duurt natuurlijk ongelofelijk lang.
Gillende, krijsende en drammende kinderen op een vlucht kan ik best mee leven, op de vlucht waar ik dit stukje aan het typen ben zitten ruim zestig kinderen waarvan er 39 nog een kinderwagen nodig hebben. Je kunt je dus voorstellen wat voor kabaal het om me heen is.
De kinderen zelf irriteren me niet echt, de ouders daarin tegen wel. Na ongeveer drie minuten in het vliegtuig ruikt het er al naar vanmorgen vroeg gesmeerde broodjes en worden de snoepzakken tevoorschijn gehaald. Het is namelijk al twaalf uur geweest en het kind moet wel op tijd iets eten. Zenuwachtig wordt er door de ouders over het gangpad heen en weer gelopen terwijl de kinderen zelf ontevreden op hun stoelen zitten en wachten op het volgende wat er uit de tassen wordt getoverd.
We gaan bijna opstijgen. Ik zet mijn muziek wat harder in de hoop het gekrijs van de meerdere baby’s te overstemmen.
De speeltjes, spellen en knuffels blijken bij de meeste kinderen geen oplossing en nu komt bij meerdere ouders toch eindelijk de tablet uit de tas. De ouders zien eruit alsof ze de strijd hebben verloren terwijl de kinderen triomfantelijk hun spelletjes opstarten. Dit is voor een groot deel van de toch al zo ontevreden peuters een enorme teleurstelling aangezien je in een vliegtuig geen Pokemons kunt vangen.
Na het opstijgen beginnen de eerste ouders gewapend met kind, luier, doekjes en frisse moed de wc’s op te zoeken. Het hek is natuurlijk gelijk van de dam want als één kind naar de wc moet dan willen ze allemaal. Niet dat ze echt moeten, maar hoe leuk is het in een vliegtuig naar de wc te gaan of sterker nog een wandeling door het gangpad te maken. Ondertussen loopt er een polonaise van kinderen door het gangpad en zitten de ouders wat vermoeid op hun stoelen met hun tablet te spelen.
We iets langer als een half uur aan het vliegen en zijn de meeste kinderen het echt wel zat. Voornamelijk omdat vader en moeder er niet aan gedacht hebben nieuwe films op de ipad te zetten en ze deze afleveringen van Bumba en Mega Mindy toch echt wel uit hun hoofd kennen. Enkele slimmere kinderen ruilen van ipad met de gene voor of achter zich. Mijn koptelefoon staat nu op zijn hardst, maar blijkt niet bestand tegen het geweld wat zich rondom me heen vormt. De stewardess kijkt me wat verontschuldigend aan terwijl ze me verteld dat de oordoppen op zijn.
Bijna op de helft.
Het gillen krijsen en het rennen door de gangen schijnt gewerkt te hebben de meeste kleuters liggen ondertussen dodelijk vermoeid op schoot van hun ouders of een wat geïrriteerd kijkende buurman. Dit is echter het sein voor de meeste baby’s om het volume nog een beetje op te schroeven.
De tweede toiletronde is begonnen want over een kwartiertje wordt de landing ingezet. Het hele vliegtuig ruikt ondertussen naar Zwitsal met een vleugje poep. Ik probeer de eerste ouder te ontdekken die de mazzel heeft dat zijn zoon of dochter nu net vandaag besluit zijn eerste spuitluier te hebben maar zo te zien heeft er niemand dat geluk.
Het is natuurlijk wel mijn eigen schuld, wie gaat er dan ook in het naseizoen naar Menorca toe. Een eiland dat volgens velen bekend staat als buggy-island. Ik heb deze vlucht met mijn volle verstand geboekt en moet dus eigenlijk niet zeuren.
De rij voor de toiletten is nu zo lang dat ik betwijfel of iedereen nog aan de beurt gaat komen voor de landing gaat worden ingezet. Met andere woorden welke peuters zitten er straks extra zacht bij papa of mama op schoot. De verdwaalde bejaarde in de rij begint wat krampachtig te kijken nu het erop begint te lijken dat de toilet niet gehaald gaat worden voor het sein riemen vast aangaat.
De landing wordt bijna ingezet en een deel van de oneindige rij moet onverrichte zake terug plaats nemen op hun stoel.
Net op het moment dat ik denk dat de kakafonie van geluid zijn piek heeft bereik besluit het meisje achter me een bijzonder levendige impressie van de exorcist na te spelen.
Geland!
Zo snel mogelijk pak ik mijn spullen en verlaat het vliegtuig. Tegen beter weten in kijk ik nog één keer om en zie tussen de krijsende en huilende peuters, vaders en moeder op handen en voeten door het vliegtuig kruipen om het verloren, maar o zo dierbare speelgoed terug te vinden.
Terwijl ik via de vliegtuigslurf naar de luchthaven loop bedenk ik mezelf dat de Ardennen, waar we onze dochter de eerste jaren van haar leven mee naartoe hebben genomen, de ideale vakantiebestemming is voor gezinnen met jonge kinderen. Al was het alleen maar voor de medepassagiers in het vliegtuig.
