Stel je voor dat je als toerist een begrafenisstoet tegenkomt. Is dan het eerste waar je aan denkt “ik pak mijn camera en ik ga foto’s hiervan maken”? Hoogstwaarschijnlijk niet. Ten eerste omdat het waarschijnlijk weinig toevoegt aan je reisbelevenis en ten tweede omdat je je ongemakkelijk voelt om een dergelijk proces op de gevoelige plaat vast te leggen.
Maar hoe zit het als je reisjournalist bent en ergens bent om een stad te verkennen inclusief haar dagelijks leven met al haar gewoontes en gebruiken? De kans is dan groter dat je wel je camera gaat gebruiken. Dit geldt helemaal als het ritueel dat je ziet afwijkt van wat je kent en helemaal als het ook nog eens uniek is voor de bestemming waar je bent.
Dat maakte ik recent in Venetië mee. Ik was er getuige van dat de kist van een overleden persoon aan boord van een rouwboot geplaatst werd. Iets wat typisch iets voor deze Italiaanse stad is, want vrijwel al het transport geschiedt over water. Ik moest daarom toch foto’s maken wat ik dan ook gedaan heb. Daarna heb ik enkele foto’s gemaakt van panden aan de overkant van het Grand Canal. Toen ik daarna weer mijn camera richtte op het tafereel kreeg ik een boze blik van één van de nabestaanden met een opmerking die ik door de non-verbale communicatie direct begreep. Ik heb gedaan wat je dan hoort te doen en ben doorgelopen.
Toch zal ik een volgende keer in een soortgelijk geval mogelijk weer mijn camera pakken. De situatie zal bepalen of mijn ethiek en gevoel het wint van de drang om vast te leggen wat ik zie.
